Ve güneş yakıyordu tenimi, denizin sesini dinlerken.
Uyku gereklilik değildi, uykusuzluk da öyle.
Ve her şey doğallığındaydı, düşüncelerim gibi.
Yollar tükendi gitti ayaklarımın altından,
dağların en yükseğinden ve yamaçlarından...
Her SEFER bir yenilikti, bu SEFERkinin yenisi;
ağaçkakanın sesiydi.
İpin bir ucunda ben vardım,
diğer ucunda uçurtma.
Rüzgar doldurdukça kanatlarını,
ben oluyordum yükselen.
Kordon'da güneş batıyordu, körfezin üstünden.
Ve bu SEFER orada bitiyordu, kızıllığı izlerken.
İşte böyle geçti bir SEFER bu SEFER... :)
